عشق درگیر غروب درد است

باز طلوع ماه را عشق است

ای از خانه زخم و گریه

غربت بغض گشا را عشق است

ای از اب و هوای بی عشق

بادبان ناخدا را عشق است

اهل بی مرزترین دریا باش

آی اهل همه جا را عشق است

از غزل باختگان می ترسم

شعر های بی هوا را عشق است

ای قشنگ ساز ها آوازها

روزهای بی هوا را عشق است

کاش دردهکده عشق فراواني بود توي بازارصداقت کمي ارزاني بود

کاش اگر گاه کمي لطف به هم ميکرديم مختصر بود ولي ساده وپنهاني بود

         کاش امتدادلحظه هاتکرار     دوباره باتو بودن بود

رشته محبت را پاره مي کنم شايد گره خورد به تو نزديکتر شوم

به او گفتم مرا دوست داري؟گفت:بله گفتم مثلا چقدر؟ گفت به اندازه

ستاره هاي آسمان . به آسمان نگاه کردم وديدم آسمان ابريست.

دل من دیر زمانی است که می پندارد :

« دوستی » نیز گلی است ؛

مثل نیلوفر و ناز ،

ساقه ترد ظریفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان این ساقه نازک را

- دانسته-

بیازارد !

در زمینی که ضمیر من و توست ،

از نخستین دیدار ،

هر سخن ، هر رفتار ،

دانه هایی است که می افشانیم .

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش « مهر » است

گر بدانگونه که بایست به بار آید ،

زندگی را به دل‌انگیزترین چهره بیاراید .

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف ،

که تمنای وجودت همه او باشد و بس .

بی‌نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس .

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز ،

عطر جان‌پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت .

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان

خرج می باید کرد .

رنج می باید برد .

دوست می باید داشت !

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جام دل هامان را

مالامال از یاری ، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند :

- شادی روی تو !

ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه ،

عطر افشان

گلباران باد .

نميميرد خردمندي که در جان گوهري دارد

چو روشن ميکند جانش بهار بهتري دارد

خرد هرگز نمي ميرد اگر در جان پذيرا شد

به گفتاري دگر جانش قرار بهتري دارد

کند او زندگي هر لحظه اي شادان پاکوبان

فراتر از خيال ما گذار بهتري دارد

پرش دارد بدون واسطه از دل به دلهائي

چو بشناسند اين گوهر مدار بهتري دارد

نکرده زندگي هرگز کسي که بي خرد باشد

خردمند ، ان کسي باشد که يار بهتري دارد

تمام زندگي جشني بپا کرده چو ميرقصد

خرد در جان پذيري روزگار بهتري دارد

بگفتم پرنيا درياب اين لحظه توانا شو

خريدار چنين گوهر نگار بهتري دارد

پرسيدم از گل سرخ بر سينه ات چه داري

بر گونــــــه هاي سرخت داغ غم کــه داري؟

گل با تبسمــــي گفت : اي يار دل شکستـه

اين شرم سرخ عشقيست برگونه‌ام نشسته

اين راز شور عشق است يک راز جاودانــي

بي عاشقـي حرام است يک لحظــه زندگانــي

      نفس بده که برایت نفس نفس بزنم

            نفس به جز تو نخواهم برای کس بزنم

دوستت دارم کمتر از خدا و بیشتر از خودم